Schrijfster Aaf Brandt Corstius woont met haar man Gijs, twee kinderen en hun twee katten in de Watergraafsmeer, Amsterdam-Oost. Ieder seizoen geeft ze ons een inkijkje in het reilen en zeilen van haar buurt.
De lente ontluikt en iedereen kruipt langzaam zijn hol uit. Toen mijn kinderen nog klein waren – ze zijn nu tien en elf, pre-pubers, niet klein meer te noemen – viel het me aan de rand van de zandbak, waar we elke lente weer neerploften na een winter binnen Teletubbies kijken, altijd op dat negen van de tien vrouwen plotseling een zwangere buik hadden. Het hol uitgekropen en zwanger. Nu valt dat me minder op, omdat ik niet meer in de zandbakleeftijd zit. Ik vind het toppunt van lente in de stad nu: ergens koffie bestellen en die heerlijke grote beker buiten opdrinken. Het liefst op een houten bankje dat bij het café hoort. Het liefst op een bankje in de voorjaarszon. Het liefst, en nu word ik echt specifiek, op een bankje in de zon waar veel verkeer voorbijkomt, maar niet teveel: net genoeg mensen om lekker naar te kunnen kijken. Natuurlijk is het leuk dat ik wandelend door Betondorp zie dat er kersenbloesem ontspruit, dat de twee ooievaars in Frankendael zich zoals elk jaar blijken te hebben voortgeplant en de houten naambordjes weer verschijnen in de Vink Schooltuin. Maar weer wat mensen kunnen bekijken, die rustig voorbijwandelen en zich niet tegen de winterse wind in op een fiets in een zwarte jas voorthaasten: dat vind ik echt lente. Plotseling valt het me dan ook op dat er nieuwe modes zijn ontstaan, want die zitten niet meer onder een zwarte donsjas. Broeken blijken ineens wijder of korter, er is iets aan de hand met overhemden met grote ruiten. Langzaam komen er ook weer ledematen tevoorschijn: een blote arm hier, een enkeltje daar. En hoewel niet iedereens tenen me per se vrolijk maken, is het allemaal zoveel prettiger dan de in donsjassen gehulde meutes. Het vreemde is dat de andere bijwerking van de lente juist is dat ik mínder ga zien. Het zit zo: mijn huis, een bovenwoning in de Watergraafsmeer, kijkt aan de achterkant uit op bomen. Dat is prettig, maar in de winter vallen daar alle bladeren af. Dan kijk ik uit op huizen, en hoewel die niet lelijk zijn, zie ik ook bierkratten op balkons, kattenbakken, afbladderende raamkozijnen en bewoners die lusteloos achter hun bureau zitten. In de lente, sterker nog, terwijl ik dit schrijf, zie ik ze ongeveer per minuut groeien, de blaadjes en de knopjes aan de bomen achter mijn huis, en onttrekken ze langzaam het hele huizenblok aan het zicht. Binnenkort zie ik zelfs niet eens meer de talloze groene halsbandparkieten die zich ophouden in de boom van mijn onderbuurvrouw, zo begroeid en jungle-achtig is het dan. Op het koffiebankje aan de drukke weg wil ik de mensen voorbij zien komen. In de binnentuin achter mijn huis wil ik alleen maar groen. Dat perfecte evenwicht is bijna weer bereikt.
Woon je in Amsterdam, Den Haag, Rotterdam, Utrecht, Breda, Eindhoven, Nijmegen, Arnhem, Haarlem of Amersfoort? Dan heb je waarschijnlijk de laatste tijd lokaal nieuws, berichten van columnisten, de culturele kalender en andere stadsnieuwtjes op je tijdlijn voorbij ziet komen. Zo weet je wat er in jouw buurt én de rest van de stad speelt. Is er een lokale columnist, culturele instelling of lokaal nieuwsplatform dat hierbij niet kan ontbreken? Laat het ons in de reacties 👇 weten!
Plaats een reactie